|
Tilburg, 19 april 2017
Beste Wim van Kempen, 75 jaar geleden ontving jij jouw diploma van de toen nog Roomsch Katholieke Handelshoogeschool. Je was toen 24 jaar jong en Nederland was net als de rest van de wereld in oorlog. Ik lees op het digitale monument dat je na je studie terugkeerde naar Nijmegen. Daar groeide je op, runden je ouders een slagerij en ging je in het verzet. Op 12 augustus 1944 werd je opgepakt, samen met je verloofde. Je werd overgebracht naar de gevangenis in Arnhem. Wat fijn om te lezen dat je op het moment dat je het moeilijk had in de gevangenis een oud-studiegenoot, Jacques Ruijgers, tegenkwam en dat jullie steun hadden aan elkaar. Voor mij bewijs dat de universiteit een band schept, een band die ik ook voel, als alumna en medewerker van de universiteit. Je bent op 25 mei 1945 gestorven aan de gevolgen van tuberculose. Ik vind het heel jammer dat ik je niet meer kan ontmoeten. Ik had je graag laten zien dat de Handelshoogeschool is verhuisd naar Tilburg-West. In 1962 nog een uithoek van Tilburg, maar tegenwoordig met een bruisende en groene campus in het midden van de stad. Ik had je verteld dat we inmiddels meer dan 60.000 afgestudeerden hebben afgeleverd aan de maatschappij. En dat we niet alleen Boekhouden IV doceren, maar ook studies als Psychologie, Communicatie-en Informatiewetenschappen, Filosofie en Econometrie. Ik had je ook graag uitgenodigd voor een interessante lezing op de universiteit. Of gevraagd een gastcollege te geven aan studenten. Zodat jij jouw ervaringen had kunnen delen en zo de vrijheid door had kunnen geven aan een generatie die is opgegroeid in vrijheid. Ik stel mezelf veel vragen. Zou ik net zo moedig zijn geweest in tijden van oorlog als jij? Zou ik mijn eigen leven in de waagschaal leggen om een ander te redden? En over jou: Zou je zijn getrouwd met Olga? Hoe had jouw loopbaan eruit gezien? Was je in contact gebleven met oud-studiegenoten, docenten en de universiteit? Of waren we jou uit het oog verloren? Ik krijg geen antwoorden op deze vragen, het enige dat ik jou graag wil zeggen is: dank je wel voor jouw moed, het maakt mij trots om deel uit te maken van hetzelfde alumninetwerk waar jij ook deel van hebt uitgemaakt. Mede dankzij het alumninetwerk komt er nu een digitaal monument tot stand. Er zijn zoveel mensen die op onze campus rondlopen die een verhaal kunnen vertellen over vrijheid of het gebrek daaraan. Deze verhalen moeten worden verteld en doorgegeven. Zo kunnen we diegenen herdenken die, net als jij, de moed hadden om hun leven in de waagschaal te leggen voor vrijheid, maar ook vieren dat we hier in vrijheid kunnen leven. Stephanie Staats MSc Campagneleider Crowdfunding Vrijheid Doorgeven |
