Beste Nico van Kerkoerle,
 
Ik wil beginnen met het voorstellen van mezelf. Mijn naam is Nina van Keulen, 14 jaar en gelukkig gezond. Het rare is dat toen u 14 jaar was in 1936 u ook gelukkig en gezond was. Nog een heel leven voor u en vele dromen zoals iedere ‘puber’ die heeft. U speelde hockey en tennis, ook daar hebben wij wat gemeen. Natuurlijk zijn er wat veranderingen in de regels en de speelvelden, maar misschien heeft u wel net zoveel plezier beleefd in het spelen van hockey zoals ik dat nu een paar keer in de week doe. U was een trouwe supporter van Willem II, een echte Tilburger dus.
 
Een geboren en getogen Tilburger, zo wordt u omschreven. Erg gedreven ook, lijkt mij. Iemand die wist wat hij wilde. Ondanks de druk heeft u de loyaliteitsverklaring aan Duitsland met een ‘smoesje’ niet getekend, slim. Ik weet niet of ik dit had gedurfd, bang dat ze te weten zouden komen dat die operatie niet heftig was en ik het werk eigenlijk wel had kunnen doen. Dapper, is het woord wat bij mij opkomt als ik denk aan dat moment dat u daar stond, het punt om de loyaliteitsverklaring te tekenen. Het moment dat u die groep studenten zag en bent weggelopen.
 
Ook als ik denk aan de acties die u heeft gedaan om anderen te helpen. Het verzet is niet niets. U hielp krijgsgevangenen te ontsnappen en terug te keren naar hun huis, hun familie. Voor onderduikers en voor de mensen bij wie onderduikers zaten zorgde u voor het eten en distributiebonnen. Ik vind dit echt zó mooi. Als ik dit alles lees kan ik alleen maar denken: Waarom, waarom moest u nou juist hier leven? De verkeerde plaats op het verkeerde tijdstip. Naast u zijn er zoveel mensen die onnodig gestorven zijn. Van plek naar plek, maar niet met de mensen waar u van hield, niet eens met mensen die het beste met u voor hadden. Verschrikkelijk, nog zo’n woord wat bij mij opkomt als ik aan al die mensen denk.
 
Door mensen zoals u kan ik hier in vrijheid deze brief aan u schrijven en u laten weten hoe dankbaar ik ben, en waarschijnlijk nog duizenden, miljoenen mensen met mij. Want als u het niet had gedaan, wie dan wel? De andere verzetsstrijder? Nee, ieder mens, elke actie telt. Elke kleine actie om niet te tekenen of brood te smokkelen telt. En omdat elke actie en elke persoon telt, vind ik het toch weer iets speciaals hebben dat ik een brief aan u kan schrijven en elk jaar de oorlog, de overlevenden en overleden mensen kan herdenken. Dit jaar zal ik in die minuten stilte even stilstaan bij u. Die minuten stilte vind ik namelijk heel speciaal en dit zou altijd zo door moeten gaan. Heel even extra stilstaan bij hoe blij wij mogen zijn dat wij in vrijheid leven.
 
Helaas heeft u de bevrijding, deze vrijheid, niet mee mogen maken. Ik had u die dag, 5 mei 1945, zo gegund. Nederlandse vlaggen zwaaiden, en koeken die mensen in geen jaren mochten eten werden uitgedeeld. Ik heb die dag natuurlijk ook niet meegemaakt, maar mede door die dag kan ik u dit zeggen. Een simpel woordje maar af en toe met veel waarde. Dus misschien hoort u dit, misschien ziet u dit. Ik wil u zeggen dankuwel voor het niet tekenen, voor het trouw zijn aan Nederland en voor het dicht bij jezelf blijven die jaren. Niet meegaan in het verschrikkelijke gedrag van anderen. Dankuwel!
 
Vriendelijke groeten,
Nina van Keulen