Dag Piet,
Het is nu meer dan 70 jaar na de Tweede Wereldoorlog en meer dan 70 jaar nadat je gestorven bent. Maar je naam is niet vergeten. En terecht, want maar weinig mensen zouden op zo’n jonge leeftijd hun eigen leven op het spel zetten om het leven van anderen te redden. Daar is veel moed, verantwoordelijkheidsgevoel en empathie voor nodig. Je hebt, bij de Landelijke Organisatie voor Hulp aan Onderduikers, heel veel onderduikers geholpen. Zonder mensen zoals jij zou mijn Joodse oma de oorlog niet hebben overleefd en zouden ik en mijn dochter Eva (3 jaar) hier nu niet geweest zijn. Ik ben daarom vereerd dat ik deze brief aan je mag schrijven. Zoals vast ergens in dit monument beter beschreven wordt, zat je in “De Raad van Negen”. Dankzij dit studentenverzet hebben maar weinig Nederlandse studenten zich loyaal verklaard aan het Derde Rijk: de rest heeft geweigerd. Voor mij laat dit zien dat veel mensen in staat zijn het juiste te doen, als ze maar een steuntje in de rug krijgen. Je hebt ons laten zien dat je altijd en overal kan kiezen voor het goede en je bent, ook nu nog, een voorbeeld voor de Tilburgse studenten en medewerkers. Dank je wel. Anne de Vries (Promovenda en lid Universiteitsraad) |